"Ja, ik heb een leven als alcoholist achter de rug" zo begint Jos zijn verhaal. En ja, ik heb domme dingen gedaan. Maar ik heb ook gekozen om die omslag in mijn leven te maken en hulp te zoeken. En dan krijg je een plaats in de psychiatrie. Met een paar gesprekken en heel veel pillen heb ik dan die omslag in mijn leven gemaakt.

Die pillen hebben mijn leven veranderd. Hebben ze mij verbeterd of hebben ze mijn lichaam aangetast? Mijn lichaam voelt niet meer zoals vroeger.

Net zoals bij mijn lieve vriendin. Wij hebben mekaar leren kennen tussen de muren van de psychiatrie. Zij had een moeilijke jeugd, het buitenbeentje van een geslaagde familie, maar een en ander paste niet bij elkaar en dan lukt het niet. Het botst dan binnen in je en dan kom je terecht in de psychiatrie. Het was mijn lieve vriendin, ik mis haar elke dag. Ik heb veel mooie herinneringen aan haar, wat vergeelde foto’s en heel veel muziek die me aan haar doen denken. De psychiatrie heeft me die mooie vriendschap gebracht, maar dezelfde psychiatrie heeft me die vriendschap ook ontnomen, leven lukte haar niet meer. In mijn zetel, met mijn tas koffie en een zelf gerold sigaretje kijk ik dan naar een dvd van een prachtig concert dat me herinnert aan haar.

Veel dingen zijn niet duidelijk voor mij, ik heb het gevoel dat iemand mij misbruikt en mij heel veel dingen afneemt. Komt het door de pillen of wat? Maar ik voel dat het niet klopt. Het voordeel van de psychiatrie is wel dat je zelf veel leert over psychiatrie en hulpverlening. Tussendoor heb ik heel veel gelezen over psychiatrie. Bob Vansant is mijn favoriete auteur. De titel van een van zijn boeken omschrijft mijn leven “alleen met jezelf”. Zo voel ik me.

En als ik dan rond me kijk in mijn appartementje, een eerste-generatie sociale woning op een wijk, dan heb ik het gevoel dat anderen mij ook ver weg van de samenleving duwen. Ver weg van de wereld, net als tussen de muren van de psychiatrie.

Een paar jaar terug ging ik dagelijks aan de toog zitten in een café. Terwijl anderen hun witte wijn of hun pinten dronken, genoot ik heel langzaam van mijn cola zero en vooral de babbel met Linda, de cafébazin. Voor haar telde ik echt mee en dat deed deugd. Sinds zij ermee gestopt is vind ik mijn draai er niet meer. Ik denk vaak terug aan mijn hoekje aan de toog in Bloemenhof. De dingen zijn veranderd. Sommige dingen maken het mij moeilijk en ik denk dan dat ik terug die pint ga pakken, daarom ga ik ook niet meer. Maar blijf ik maar in mijn vochtige, niet-geïsoleerd appartement. Of ga ik even fietsen, weg uit dat vochtig, niet-geïsoleerd appartement.

Ja, ik heb domme dingen gedaan. Ik heb de kans gepakt om de omslag te maken. Maar ik vraag me af of ik nog echt meetel in deze samenleving.

Ik zet dan maar die dvd terug op, rol een sigaretje, kijk naar de vergeelde foto’s van vroeger en blader wat in het boek van Bob Vansant: “alleen met jezelf”.

Het kan anders, maar dan moeten er een paar stenen verlegd worden.

Mijn beleidstip: ja uiteraard wat meer rechtvaardigheid bij toekenning van sociale woningen! Maar ik vind het belangrijker dat mensen gestimuleerd worden om voor mekaar te zorgen, ver weg van het boek "alleen met jezelf". De wachttijden voor een degelijke sociale woning zorgen voor veel menselijk leed ...